სუსან ოსტენი საბავშვო თეატრის შესახებ; NAKS ვებინარის ჩანაწერი, 2021 ოქტომბერი, ასიტეჟი ესტონეთი

სუსან ოსტენი

    საბავშვო თეატრზე ლაპარაკი არასდროს მბეზრდება, ეს ჩემი ერთ-ერთი უსაყვარლესი თემაა და დიდი ხანია, რაც ამ საკითხზე ვატარებ ლექციებს. ბავშვებს სჭირდებათ ხელოვნება! 

ბავშვობაში ძალიან მიყვარდა ზღაპრების კითხვა, მაგრამ ხანდახან დედაჩემი ზოგიერთი წიგნის კითხვას მიკრძალავდა, რადგან მიაჩნდა, რომ იქ მოთხრობილი ამბები ბავშვისთვის სახიფათო და სასტიკი იყო. ამ აკრძალვის გამო კიდევ უფრო მომინდა ოზი ანდერსონის ზღაპრების წაკითხვა. წიგნების კარადიდან წიგნები უჩუმრად ავიღე, წავიკითხე და ეს ამბავი დედაჩემს დავუმალე. მაინტერესებდა, ასეთი რა იყო იმ ზღაპრებში, რომ დედა წაკითხვის ნებას არ მაძლევდა. ბავშვობაში იყო ისეთი რაღაცებიც, რაზეც ლაპარაკი არ შეიძლებოდა და თუ ასეთ აკრძალულ, „უხამს“ თემას შევეხებოდი, დედას შეეძლო ჩემთვის დაერტყა კიდეც. სექსზე და სექსუალობაზე ხმის ამოღების ყველას ეშინოდა, ეს აბსოლუტურად ტაბუდადებული თემა იყო.

სკოლაში ხატვის, მუსიკასა და თეატრალურ ხელოვნებასთან ზიარების საშუალება მქონდა. ჩემს ბავშვობაში სკოლაც ძალიან მკაცრი იყო, მაგრამ, საბედნიეროდ, იქ დიდ შემოქმედებით თავისუფლებას გვაძლევდნენ. შეიძლება ითქვას, რომ სკოლის წლები ჩემი პიროვნებად ჩამოყალიბებისთვის ძალიან მნიშვნელოვანი პერიოდი იყო.

დღეს, ადამიანის ტვინზე ჩატარებული კვლევების, ბავშვთა ფსიქოლოგიის და კოგნიტური უნარების შემსწავლელი მეცნიერების წყალობით ვიცით, რომ ადამიანი ხელოვნების შექმნისა და აღქმის, ამბების თხრობის თანდაყოლილი სურვილითა და მოთხოვნილებით იბადება. ადამიანს სურს იცოდეს, თუ რა ხდება სამყაროში.

მე ძალიან გამიმართლა. არაჩვეულებრივი მასწავლებელი მყავდა. ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ ჩემი მასწავლებელი ნამდვილი ხელოვანი იყო და მჯერა, რომ კარგ მასწავლებელს ადამიანის ცხოვრების შეცვლა შეუძლია. ჩემი მასწავლებელი დაფაზე გვიხატავდა და ათასგვარ ამბავს გვიყვებოდა. საოცრად ფართო თვალსაწიერი ჰქონდა. თეატრალური დადგმებისთვის დეკორაციას ჩვენ თვითონ ვამზადებდით, ვცდილობდით ტექსტის გაგებას და გაანალიზებას, ფრანგულად სიმღერას და ა.შ. მას ეს აინტერესებდა და ჩვენც გატაცებით გვასწავლიდა.

უნდა გითხრათ, რომ ბავშვებისთვის ხელოვნების სწავლება სულაც არ არის ძნელი. ჩვენ იმთავითვე მშვენიერების შექმნისა და ამ ქმნილებით ტკბობის სურვილით ვიბადებით. ადამიანს სჭირდება ალტერნატიული ესთეტიკა, რომელიც მის გრძნობებს ერთგვარ შოკს მოჰგვრის, სჭირდება უცნაური ამბები, რომელიც მანამდე არასდროს სმენია. საკმარისია, ბავშვმა წარმოიდგინოს კონკრეტული სახე, ხატება, ამბავი, სულ ოდნავ მაინც შეეხოს ამ სამყაროს და ის სავსებით მზად არის მის მისაღებად. ბავშვი ბევრად უფრო გახსნილია ყველაფერი ახლის მიმართ, ვიდრე ზრდასრული ადამიანი. დღემდე დიდ პრობლემას გვიქმნიან ის თაობები, რომლებიც ბავშვებს მათთვის საინტერესო ხელოვნებისგან „იცავდნენ“, სინამდვილეში კი ესთეტიკური ტკბობის შესაძლებლობას უზღუდავდნენ. უამრავი წერილი და ნარკვევი მაქვს დაწერილი იმაზე, თუ რას ფიქრობენ უფროსები ბავშვებისთვის განკუთვნილ ხელოვნებაზე. ჩემი აზრით, ეს „დაცული წვდომა“ ზრდასრული ადამიანების შიშიდან, ტრადიციული მიდგომებიდან, ტაბუებიდან და არასაკმარისი ცოდნიდან მომდინარეობს.

პირველ ყოვლისა, უნდა განვსაზღვროთ ხელოვნების რაობა. ერთხელ ჩემი ფილმი, „ბეიბიდრამა“[1], პარიზში, ამ სფეროში ერთ-ერთ აღიარებულ ავტორიტეტს ვაჩვენე. მან ნახა წარმოდგენის შემოქმედებითი ჯგუფი - ზრდასრული მსახიობები, მუსიკოსები, მხატვრები და ასევე მაყურებელი - 6-12 თვის ბავშვები და მათი მშობლები. ფილმის ნახვის შემდეგ, ამ ადამიანს ვკითხე - თქვენი აზრით, როგორ მოვახერ
ხეთ ისეთი სპექტაკლის დადგმა, რომ 6 თვის ბავშვები, 80 წუთის განმავლობაში, საგანგებოდ მათთვის შექმნილ წარმოდგენაზე ისე იქცევიან, როგორც ჩვეულებრივი მაყურებლები? მან ამ კითხვაზე პასუხი ვერ გამცა, მხოლოდ ის მითხრა, რომ დაინახა, თუ რა საჭიროა, რა აუცილებელია ასეთი წარმოდგენების დადგმა ბავშვებისთვის. ბავშვებს სჭირდებათ უფროსები, რომლებსაც მათთან ურთიერთობის სურვილი აქვთ, ზრდასრული ადამიანები, რომლებიც დაანახებენ, რომ ის, რაზეც ბავშვები ფიქრობენ და მსჯელობენ, ძალიან მნიშვნელოვანია. ადამიანი ხომ დაბადებისთანავე იწყებს სამყაროს შეცნობას, მოვლენათა არსის წვდომას, სვამს კითხვებს და ეძებს პასუხებს. ბავშვებს სჭირდებათ ზრდასრული ადამიანები - ერთგვარი „მეკავშირეები“, რომლებიც საგანგებოდ მათთვის შექმნიან შესაბამის სანახაობას და ეს წარმოდგენა მაყურებლისთვის ესთეტიკური შოკის მატარებელი იქნება. ამას სრული პასუხისმგებლობით გეუბნებით, რადგან ჩემი ცხოვრების ნახევარი კონკრეტული მხატვრული თვალსაზრისით სწორედ საბავშვო თეატრის კვლევას მივუძღვენი.

მინდა გაჩვენოთ რამდენიმე ფოტო და ვიდეო ჩემი ბოლო ნამუშევრიდან, რომელსაც ჰქვია „ბასტერ კიტონი მთვარეზე“ (სტოკჰოლმი, თეატრი „უნგა კლარა“), სპექტაკლში ზრდასრული, პროფესიონალი მსახიობები მონაწილეობენ. საზოგადოდ, ხელოვნებაში ჩემთვის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ფაქტორია ნიჭიერება და პროფესიონალიზმი, ბავშვები ამას განსაკუთრებით ფაქიზად გრძნობენ და როდესაც სცენაზე ხედავენ ნიჭიერ მსახიობებს, მოცეკვავეებს, მომღერლებს, მათ ეს ძალიან მოსწონთ. სწორედ ამიტომ ყოველთვის გამოცდილ მსახიობებთან ვმუშაობ. განსაკუთრებით მიყვარს ასაკოვანი, დიდი ტანის არტისტები, რადგან, ხშირ შემთხვევაში, ასეთ მსახიობებს სწორედ ისეთი გარეგნობა, ხმა და გამოცდილება აქვთ, როგორიც მე მჭირდება. ზოგჯერ ასეთ მსახიობებს ბავშვების როლებს ვათამაშებ. ამ სპექტაკლში მთავარი როლის - ბასტერ კიტონის - შემსრულებელი მსახიობი ქალი 57 წლის არის - დრამისა და ცირკის არაჩვეულებრივი არტისტი, ჯამბაზი. მისი ძმის, ჰარპუს როლს 35 წლის კაცი ასრულებს - ჩემი აზრით, მეტისმეტად ახალგაზრდაც კია ამ როლისთვის, თუმცა არაჩვეულებრივი მსახიობია. ასევე გვყავს მომღერალი ჰუდინი - ძალიან გამოცდილი მომღერალი-მსახიობი, რომელიც ყველა ჟანრის მუსიკას ასრულებს, იქნება ეს მეტალი, როკი თუ ნებისმიერი სხვა რამ. გვყავს დედა და მამა. დედა მუსიკალური თეატრის მსახიობია, რომელიც მღერის და საცირკო ელემენტებს ასრულებს. მამა კი ფენომენალურად ნიჭიერი დრამის მსახიობია. ისე კარგად თამაშობს, რომ ყველას შიშის ზარს სცემს, განსაკუთრებით - უფროსი ასაკის მაყურებელს, ბავშვები კი განსაკუთრებით ამ უარყოფით პერსონაჟზე გიჟდებიან.

როგორც წესი, სულ სხვადასხვა ჟანრში ვმუშაობთ, მაგალითად ამ სპექტაკლისთვის ფარსი და ტრაგედია შევარჩიეთ; ჩვენს სპექტაკლში ძალადობრივი სცენებიც არის და ეს ბუნებრივია, რადგან ეს სპექტაკლი ისეთ ოჯახზეა, სადაც ძალადობა ხდება. ჩვენ იმის თქმა გვინდა, რომ ყველას გვაქვს ძალადობრივი ფონი, ყველა ჩვენგანს მეტ-ნაკლები სიმძაფრით გამოუცდია ძალადობა ბავშვობაში და ჩვენი მიზანი სულაც არ არის მაყურებელში სენტიმენტების გამოწვევა, ჩვენ უბრალოდ ვამბობთ - ეს ოჯახი ასეთია და იქ ისეთი რაღაცები ხდება, რაც ბევრი ჩვენგანის ოჯახში მომხდარა. ჩვეულებრივ, წარმოდგენის შემდეგ ბავშვები დარბაზიდან გამოცვივდებიან, ყვირიან, იმეორებენ ფრაზებს სპექტაკლიდან, ბაძავენ ამა თუ იმ პერსონაჟს. ასეთ წუთებში მე - როგორც რეჟისორი - ვხვდები, რომ ჩვენ ასეთი სახით ვიღებთ მაყურებლის უკუკავშირს, ასეთია მათი რეფლექსია ჩვენ მიერ შეთავაზებულ სანახაობაზე. ვრწმუნდები, რომ ჩვენ შორის კავშირი შედგა. ბავშვებისგან განსხვავებით, უფროსები დარბაზს ოდნავ შეშფოთებულები, დამძიმებულები და თვალცრემლიანები ტოვებენ. ისინი ამბობენ - როგორი მძიმე და სასტიკია ეს პიესა, ფიქრობენ - მეტისმეტად მძიმე ხომ არ არის ეს ყველაფერი ბავშვებისთვის?!

ეს იმიტომ ხდება, რომ უფროსებს უფრო ხანგრძლივი ცხოვრება აქვთ გამოვლილი და წარსულში მწარე გამოცდილებაც მიუღიათ. ბავშვებს კი ბიოლოგიურად აქვთ მუდმივად წინსვლის, წინ სწრაფვის მოთხოვნილება, მაშინ, როდესაც ზრდასრულები უფრო ხშირად უკან, წარსულში ვიხედებით. უფროსებს ყველაფრის გვეშინია. გარდა ამისა, ვალდებულები ვართ, ყველაფერზე ვიფიქროთ, გავითვალისწინოთ მრავალი ფაქტორი - რას იტყვიან მშობლები, როდესაც მათი შვილები სახლში მივლენ და თეატრში ნანახზე უამბობენ, რა რეაქცია ექნებათ მასწავლებლებს და ა.შ. შეიძლება უცებ სკოლის დირექტორმა დამირეკოს და დამტუქსოს - ეს რა სპექტაკლი უჩვენეთ ჩემს აღსაზრდელებს?! მასწავლებლებს და, საზოგადოდ, უფროსებს ბევრი საფიქრალი აქვთ, ხშირად, როდესაც წარმოდგენა შიშს და გაურკვეველ ემოციებს გვგვრის, ზრდასრულები ასე ვთქვათ „ვებღაუჭებით“, მოვიმიზეზებთ ხოლმე ბავშვებს, მაშინ, როცა ისინი პირიქით - დიდი ინტერესით არიან ჩართულები სიუჟეტში და გატაცებით უყურებენ სანახაობას. ამ სპექტაკლზე შერეული მაყურებელი დადის. წარმოდგენას ესწრებიან ბავშვები, კლასები სხვადასხვა სკოლიდან და ზრდასრული ასაკის მაყურებელი. ჩემი ხელოვნება სრულიად განსხვავებული ესთეტიკისაა, მაყურებლის უმეტესობას ასეთი რამ არ უნახავს.

ბავშვებს საუკეთესო ხარისხი უნდა შევთავაზოთ. ხშირად ჩვენი კოლეგები წუწუნებენ, რომ ხარისხიანი საბავშვო სპექტაკლების დასადგმელი ფული არ აქვთ, მაგრამ ამის გაკეთება უფულოდაც შეიძლება. თავიდან, მე ბრწყინვალე მსახიობებთან მუშაობა დავიწყე, ფული სულ არ გაგვაჩნდა. გვქონდა მხოლოდ არაჩვეულებრივი იდეა - მოდი, დავდგათ სპექტაკლი, რომელიც ისეთივე საინტერესო იქნება, როგორც წარმოდგენა უფროსებისათვის. რა იგულისხმება ამაში? - კარგი მწერალი, კარგი მსახიობები, სარეპეტიციო დრო და, რაც მთავარია, გამოცდის, მოსინჯვის, კვლევის პერიოდი - ჩვენს საქმეში უმნიშვნელოვანესია თანამედროვე ბავშვის კვლევა. თანამედროვე ბავშვი ისეთი არ არის, როგორებიც ვიყავით მე ან თქვენ ბავშვობაში. ყველაფერი აბსოლუტურად შეიცვალა. მე ხშირად დავდივარ სკოლებში, განსაკუთრებით მიყვარს სკოლის ეზოებში სეირნობა ან სადმე ჩამოჯდომა, ვუსმენ თუ რაზე ლაპარაკობენ ბავშვები, რა აინტერესებთ. როგორც წესი, უფროსებს სულ სხვაგვარად წარმოუდგენიათ მათი დიალოგები და სალაპარაკო თემები. გასათვალისწინებელია ისიც, რომ როდესაც ჩვენ მათ ვეკითხებით, როგორ მოეწონათ ესა თუ ის სპექტაკლი, წიგნი, მოვლენა თუ სხვა რამ, რას ფიქრობ ამაზე და ამაზე და ა.შ. ბავშვები ყოველთვის ცდილობენ, რომ გვასიამოვნონ, მაგრამ ამის მიღმა იმალება მათი რეალური ფიქრები. იმისთვის, რომ ჩავწვდეთ თუ რას ფიქრობენ ისინი სინამდვილეში, მივაღწიოთ გულწრფელობის მაქსიმალურ სიღრმეს, მათთან დიდი დრო უნდა გავატაროთ, ამიტომ ჩემს მსახიობებს ყოველთვის ვურჩევ, უბრალოდ იყვნენ ბავშვების გარემოცვაში, კარგად გაიცნონ ისინი, სწორად დაუსვან შეკითხვები და არ ჰკითხონ მხოლოდ ის, გაიგეს თუ არა სპექტაკლის შინაარსი და კონკრეტული დეტალები. ამას ხელოვნებასთან არავითარი კავშირი არ აქვს. ხელოვნება გახსნილია, სრულიად თავისუფალია და ის შეიძლება სხვადასხვა ადამიანისთვის სხვადასხვა რამეს ნიშნავდეს. ალტერნატიული ესთეტიკის შექმნაში უნდა იყვნენ ჩართულნი ისინიც, ვისთვისაც იქმნება ეს ხელოვნება ანუ თავად ბავშვები. ნუ შესთავაზებთ იმას, რაც მათ თქვენი აზრით სჭირდებათ. ეს ყოველთვის ყველაზე იოლი გზაა, ერთგვარი კლიშეც კი. ბავშვებს სიმართლე მოსწონთ. რა არის სიმართლე? მათ მოსწონთ აბსურდულობა, ცვლილებები, რიტმი და ათასგვარი მოულოდნელობანი სცენაზე, სიურპრიზები, საინტერესო ამბები ადამიანებზე (დრამატულიც კი), ბავშვებს მოსწონთ ისტორიები ცხოველებზე, მაგრამ უმეტეს შემთხვევაში, მათ ადამიანი აინტერესებთ. ბავშვებს შეუძლიათ მიიღონ და აღიქვან უამრავი საინტერესო რამ, ხოლო ჩვენი ამოცანაა გავარკვიოთ თუ რა არის მათი ინტერესის საგანი და ჩვენი ხედვა მათ ინტერესებს, მათებურ ხედვას დავუქვემდებაროთ კონკრეტულ დროსა და სივრცეში. ხელოვნება (და მათ შორის, ბავშვებისთვის განკუთვნილი ხელოვნებაც) ეგზისტენციალურია - ჩვენ ვსვამთ უმნიშვნელოვანეს შეკითხვებს: რისთვის მოვედი ამქვეყნად? რატომ არის ცხოვრება ასეთი რთული? რატომ არავის ვუყვარვარ? ანდა სად არის სიყვარული? რატომ არსებობს ამქვეყნად ომი და სიკვდილი? და სხვა. ამ დიდ შეკითხვებზე პასუხს ვერავინ გვაძლევს და ხელოვნებაც ხომ სწორედ ამას ემსახურება - ჩვენ ვსვამთ შეკითხვებს ყოფიერებაზე, ცხოვრების არსზე, საზრისზე.

ჩვენ ბავშვებს სცენიდან ჭკუას არ ვასწავლით. ჩემი სპექტაკლის „ბასტერ კიტონი მთვარეზე“ პერსონაჟ ბავშვებს შეუძლიათ ისევ ისე უყვარდეთ თავიანთი სასტიკი მშობლები და იფიქრონ იმაზე, თუ როგორია მთვარეზე ცხოვრება. იფიქრონ, რომ ერთ დღესაც შეუძლიათ ძაღლთან ერთად საცხოვრებლად მთვარეზე გადაბარგება. სპექტაკლის შემდეგ მაყურებლებისგან ძალიან საინტერესო უკუკავშირს ვიღებთ. ჩვენ მათ ვეკითხებით, მთვარეზე რომ მიფრინავდნენ, თან ვის წაიყვანდნენ? ზოგი ამბობს, - დედაჩემს წავიყვან, რადგან შვებულება ძალიან სჭირდებაო, ზოგს მთელი კლასის და ძაღლის წაყვანა უნდა, ერთმა ბავშვმა კი გვითხრა, რომ ძალიან ჭკვიან მეცნიერს წაიყვანს, რომელიც მთვარეზე ქალაქს გააშენებს. ყველას თავისი ხედვა აქვს, ისინი ნათლად ხედავენ მომავალს და ეს ძალიან კარგია. ხელოვნებაც ხომ ამას უწყობს ხელს - ჩვენ ვქმნით ახალ მხატვრულ სახეებს და ვასაზრდოებთ მაყურებლის ფანტაზიას.

ბავშვობა ჩვენი ცხოვრების ის პერიოდია, როდესაც ადამიანს თავისუფალი არჩევანი არ აქვს - ვერ შეცვლი იმას, თუ სად დაიბადე, ვისთან ერთად ცხოვრობ, ვინ არიან შენი მშობლები, ვერაფერს გახდები, თუ შენმა მშობლებმა განქორწინება ან საცხოვრებლად სხვაგან გადასვლა გადაწყვიტეს, ან თუ შენს ქვეყანაში უეცრად ომი დაიწყო. ასეთ რამეებს ვერ შეცვლი. ასეთი პერიოდია ბავშვობა - ჩვენი ცხოვრების ერთი ეტაპი. ჩვენ ჩვენი შემოქმედებით ვცდილობთ გავუმკლავდეთ ტაბუებს, რომლებიც უფროსების ცნობიერებაშია ფესვგადგმული. ყველამ ვიცით, რომ ასწლეულების განმავლობაში ტაბუები არსებობდნენ და სულ სახეს იცვლიდნენ. ზოგჯერ უნებურად რომელიმე ტაბუს დაარღვევ და უფროსები ძალიან ბრაზდებიან, არადა ეს სულაც არ გქონია მიზნად დასახული. ზრდასრულ საზოგადოებას ძალიან ეშინია ტაბუების. უფროსები ბავშვების მოკავშირეები უნდა ვიყოთ, არ უნდა ვუფრთხოდეთ ტაბუებს, პირიქით, ხელოვანი ადამიანების უპირველესი მოვალეობაა ამ ტაბუების მსხვრევა, რადგან ხელოვნება, პირველ ყოვლისა, თავისუფლებაა, სივრცე თავისუფალი აზროვნებისთვის. ტაბუების ნგრევის პროცესში ზოგჯერ აუცილებელია მარცხიც განიცადო, შეიძლება ისეთი სპექტაკლიც დადგა, რომელიც მიზანს ვერ გაამართლებს, ან არ გამოვა ისეთი, როგორიც ჩაფიქრებული გვქონდა, მაგრამ ეს სავსებით კანონზომიერია. მარცხმა არ უნდა შეგვაშინოს, უნდა განვაგრძოთ კვლევის, მუშაობის, ძიების პროცესი.

სულაც არ ვეთანხმები იმ მოსაზრებას, რომ კონკრეტული ასაკის ბავშვს კონკრეტული ხანგრძლივობის სპექტაკლი უნდა უჩვენო - ეს მცდარი აზრია. „ბასტერ კიტონი მთვარეზე“ 1 საათი და 40 წუთი გრძელდება და სპექტაკლის დასასრულს ბავშვებს არ უნდათ, რომ ის დამთავრდეს. ბავშვებს შეუძლიათ მთელი დღე იყვნენ თეატრში ან სხვა სახელოვნებო სივრცეში, თუკი იქ მათთვის საინტერესო რამ ხდება, თუ იქ ყოფნა მოსწონთ. ყველას სხვადასხვანაირი გემოვნება აქვს და საერთოდ გემოვნება ისეთი ცნებაა, ადვილად რომ ვერ მოუძებნი ახსნას. სპექტაკლის შემდეგ ბავშვებს ხშირად უთქვამთ, რომ განსაკუთრებით მოეწონათ მრისხანე, სასტიკი მამის პერსონაჟი (რომელიც უფროსი ასაკის მაყურებლისთვის შემზარავია), ბავშვებს ესმით, რომ ეს მსახიობია, კონკრეტული როლის შემსრულებელი, მაგრამ ამავე დროს მათ შეუძლიათ განაზოგადონ და ხშირად აღნიშნავენ, რომ სწორედ ასეთი რამ ხდება მათ სახლებშიც, მათი მეგობრების ოჯახებში. ეს იმას ნიშნავს, რომ ჩვენი შემოქმედებითი ძალისხმევით  ბავშვებს კრიტიკული აზროვნებისთვის ახალი მასალა, ახალი საფიქრალი მივაწოდეთ - ეს არის ხელოვნების ერთ-ერთი უმთავრესი დანიშნულება.

წარმოდგენის შექმნისა და თამაშის პროცესი უნდა იყოს ბავშვის შესაძლებლობათა, ინტერესთა გააზრებული კვლევა-ძიება. მიუხედავად იმისა, რომ ადრე დამიდგამს სპექტაკლები სუიციდის თემაზე, მაინცდამაინც არ მიყვარს თვითმკვლელობის სცენაზე ჩვენება. იმ ადრინდელი სპექტაკლებით მაყურებლები შოკშიც კი ჩავაგდე, ბევრისთვის მიუღებელი იყო, რომ შვილის თვითმკვლელობის შემდეგ მშობლები ტირილის ნაცვლად განრისხებულები იყვნენ. მახსოვს, ბავშვები მეკითხებოდნენ თუ რატომ არ მოთქვამდნენ მშობლები შვილის სიკვდილის შემდეგ, მე კი ვუხსნიდი, რომ ცხოვრებაში ზოგჯერ ასეც ხდება - როდესაც აკეთებ ასეთ არჩევანს, იკლავ თავს და ამქვეყნად ტოვებ ადამიანებს, რომლებსაც უზომოდ უყვარხარ, ისინი შენზე ბრაზობენ, ჯერ ბრაზობენ და მხოლოდ შემდეგ ტირიან. ბავშვებმა უნდა იცოდნენ, რომ ასეთ დროს ადამიანს ბრაზიც იპყრობს.

ჩემს სპექტაკლებში ბედნიერ დასასრულს და „ჰეფი ენდებს“ ვერ ნახავთ, მე საზოგადოებაში გამეფებულ ტაბუებს ვებრძვი და ვცდილობ, სულ ჩემი მაყურებლის - ბავშვების „მოკავშირე“ ვიყო.

 

ვებინარის სრული ჩანაწერი შეგიძლიათ იხილოთ ამ ბმულზე:

https://naksfestival.ee/landing/bc/0cQZOWR4zl/S53027Gf4A/TBOB_aUoXr5/tH9LfDCs4b4Y/3sY1EJusMdbYl#player

---

[1] საუბარია სუსან ოსტენის სპექტაკლის, „ბეიბიდრამას“ შესახებ გადაღებულ დოკუმენტურ ფილმზე. წარმოდგენა 6-12 თვის ბავშვებისთვისაა განკუთვნილი. „ბეიბიდრამაზე“ უფრო ვრცლად შეგიძლიათ წაიკითხოთ აქ - https://ananomirianashvili.blogspot.com/2020/10/